Ne yapacağını pek bildiği söylenemezdi fakat ne yapmayacağı konusunda kararlı olmaya çalışıyordu. Bu durumun aslında ne yapacağını bilmezlik durumu olduğunu kabul etmek istemiyordu. Halbuki yakın zamana kadar kararsız birisi olduğunu kabul etmiş, hiç bir şekilde karar vermez birisi olmuştu. Kararları her zaman başkasına bırakırdı.
Söylenmek istiyordu, içini dökmek istiyordu fakat her zaman olduğu gibi karşısında yine duvar vardı. Duvarın laf anlar bir nesne olduğunu kabul ettiği gün, dertsiz birisi olacağını da biliyordu. Tüm dertler duvarın olacaktı, bütün aklını, zihnini duvara boşaltacak, aklında tutması veya tekrarlaması gereken hiç bir şey olmayacaktı.
Burası aslında onun duvarıydı, klavyesi, ekranı ve notları bir duvardı onun için ama onu dahi güvenilir bulmuyordu. Öldükten sonra paylaşmak istediği şifreleri ile birlikte, burası da birileri için okunabilir bir alan olacaktı. Yazdıklarını birilerinin okuması onun için can sıkıcıydı.
Add Comment